Evaluates e-mail critically from four perspectives. Note: This is /not/ the full version. The full version is available upon written request only.

As the journal is effectively defunct, I am uploading a full-text copy, but only of my abstract and article, and some journal front matter. -/- Note that the pagination in the PDF version differs from the official pagination because A4 and 8.5" x 11" differ. -/- Traditionally, imperatives have been handled with deontic logics, not the logic of propositions which bear truth values. Yet, an imperative is issued by the speaker to cause (stay) actions which change the state of affairs, (...) which is, in turn, described by propositions that bear truth values. Thus, ultimately, imperatives affect truth values. In this paper, we put forward an idea that allows us to reason with imperatives using classical logic by constructing a one-to-one correspondence between imperatives and a particular class of declaratives. (shrink)

This chapter is a call to philosophers to philosophize for their cities and not merely in them. As business-model approaches to higher education increasingly dominate, the place for philosophy within the Academy is likely to continue shrinking. It is the argument of this chapter that demonstrating the importance of philosophy demands a that we shift our focus from the problems and concerns of our colleagues to those of our neighbors. The chapter concludes with some examples of what a more urban-oriented (...) philosophy might involve. (shrink)

The article distinguishes between charity and philanthropy and answers those who argue that monies spent for either are an inefficient deployment of monies for present consumption that could better be deployed by investing in the production of future wealth. It closes by arguing that philanthropists provide a key leadership role in the free-market economy. -/- The author owns the copyright, and there was no agreement, express or implied, not to use the publisher's PDF.

This has been made available gratis by the publisher. -/- This piece gives the raison d'etre for the development of the converters mentioned in the title. Three reasons are given, one linguistic, one philosophical, and one practical. It is suggested that at least /two/ independent converters are needed. -/- This piece ties together the extended paper "Abstracts from Logical Form I/II," and the short piece providing the comprehensive theory alluded to in the abstract of that extended paper in "Pragmatics, Montague, (...) and 'Abstracts from Logical Form'" by motivating the entire project from beginning to end. (shrink)

As the journal is effectively defunct, I am uploading a full-text copy, but only of my abstract and article, and some journal front matter. -/- Note that the pagination in the PDF version differs from the official pagination because A4 and 8.5" x 11" differ. -/- Note also that this is not a mere repetition of the argument in /Mind/, nor merely an application of it; there are subtle differences. -/- Finally, although Christians are likely to take this as applicable (...) to a God who can enter time, Jewish readers who wish a full understanding of its intent are referred to M.R. II:13:3. Note that /some/ free will, however miniscule, must remain, exactly as argued. Also, Maimonides speaks differently, albeit metaphorically, elsewhere, and nothing here contradicts his statements. (shrink)

Note: The author holds the copyright, and there was no agreement, express or implied, not to use a facsimile PDF. -/- Using erotetic logic, the paper defines the "the whole truth" in a manner consistent with U.S. Supreme Court precedent. It cannot mean "the whole story," as witnesses in an adversary system are permitted /only/ to answer the questions put to them, nor are they permitted to speculate, add irrelevant material, etc. Nor can it mean not to add an admixture (...) of falsity, as that is already included in "nothing but the truth," and, strictly speaking, in "the truth," as any such as admixture renders the whole thing false (given bivalence is presupposed) by &-introduction. (shrink)

Uses erotetic logic to model the courtroom objection "Improper Cross!". -/- Readers downloading the article should also please download the erratum et corrigendum, which is locally available.

Proves two simple identities relating the biconditional and exclusive disjunction. -/- The PDF has been made available gratis by the publisher.

This paper deals with Austinian ifs of every stripe within classical logic. It is argued that they are truth-functional and the theory of conditional elements is used. Ellipsis is key. Corrects an error in Fulda (2010) in translation and therefore scope. -/- The PDF is made available gratis by the Publisher.

Gives two pared-down versions of the argument from design, which may prove more persuasive as to a Creator, discusses briefly the mathematics underpinning disbelief and nonbelief and its misuse and some proper uses, moves to why the full argument is needed anyway, viz., to demonstrate Providence, offers a theory as to how miracles (open and hidden) occur, viz. the replacement of any particular mathematics underlying a natural law (save logic) by its most appropriate nonstandard variant. -/- Note: This is an (...) extended abstract; there are no present plans to complete it. (shrink)

Shows how, as a consequence of the Arrow Impossibility Theorem, objectivity in grading is chimerical, given a sufficiently knowledgeable teacher (of his students, not his subject) in a sufficiently small class. -/- PDF available from JStor only; permission to post full version previously granted by journal editors and publisher expired. -/- Unpublished reply posted gratis.

Note that this paper is 35 pages, and had been replaced in many places w/ a draft w/o authorization. -/- The academy, broadly construed to include faculty, administrators at all levels, and editors, referees, and publishers of academic work, is beset by more ills bespeaking of a fundamental lack of integrity than can possibly be enumerated in a single monograph; nevertheless, as the need is urgent, and everyone seems to prefer either silence or piecemeal treatments, myself heretofore included, five ills (...) are enumerated herein, then traced to seven deadly sins that beset the entire enterprise—although not in its entirety, of course—and some surprisingly simple, commonsensical, and practicable solutions are advanced. (shrink)

Sport poses a number of important and no less significant questions, which, on the face of it, may not necessarily seem very important or significant to begin with – a peculiarity that we believe to be integral to sport itself. This article introduces, explores and outlines the psychoanalytic significance of this peculiarity. It explores how the emotions stirred by sport are intertwined with a realm of fiction and fantasy. Despite its lack of practical utility, sport carries an undeniable gravity, encapsulating (...) the aspirations of communities, nations and continents. As a result, psychoanalysis can be used to critically reflect on the purpose and meaning of sport: that is, why do we need sport, and why, for large sections of the world’s population, do we rely on it? Ultimately, while psychoanalysis maintains a unique relation to a variety of unexpected fields of study – including art, culture and neuroscience – we seek to add to this expanding list of inquiry by including sport in this critical domain. By utilising sport as a platform to elucidate psychoanalytic concepts, it is recognised that sport can also prompt questions for psychoanalysis. In so doing, theoretical discussions on the social, cultural and political dimensions of sport through psychoanalytic theory are introduced and applied. (shrink)

Sport and Psychoanalysis: What Sport Reveals about Our Unconscious Desires, Fantasies, and Fears explores the intersection of sport and psychoanalysis, emphasizing the often-overlooked psycho-social dimensions underpinning the experience of sport. By challenging the idea that sport offers an “escape” from reality—a realm separate to the politics of everyday life—each chapter critically considers the unconscious desires, fantasies, and fears that underpin the sporting spectacle for both participants and spectators. Indeed, beyond simply applying psychoanalysis to sport, this book proposes how sport can (...) be used to pose questions to psychoanalysis, thus using sport as a medium to elucidate key psychoanalytic ideas and concepts. This volume addresses a diverse range of theorists, including Sigmund Freud, Jacques Lacan, Lou Andreas-Salomé, Norman O. Brown, and Frantz Fanon, and applies them across a variety of topics and sports, including NFL coaching, Manny Pacquiao, play, football, basketball, baseball, poker, and the 2023 FIFA Women’s World Cup, therefore providing a unique understanding of the cultural, social, and psychic significance of sports. A timely and relevant collection, this book will appeal to scholars and practitioners interested in understanding sport from both the cultural and clinical application of psychoanalytic theory as well as academics and practitioners in sport studies, psychology, sociology, education, and cultural studies. (shrink)

Inducing the rubber hand illusion (RHI) requires that participants look at an imitation hand while it is stroked in synchrony with their occluded biological hand. Previous explanations of the RHI have emphasized multisensory integration, and excluded higher cognitive functions. We investigated the relationship between the RHI and higher cognitive functions by experimentally testing task switch (as measured by switch cost) and mind wandering (as measured by SART score); we also included a questionnaire for attentional control that comprises two subscales, attention-shift (...) and attention-focus. To assess experience of RHI, the Botvinick and Cohen (1998) questionnaire was used and illusion onset time was recorded. Our results indicate that rapidity of onset reliably indicates illusion strength. Regression analysis revealed that participants evincing less switch cost and higher attention-shift scores had faster RHI onset times, and that those with higher attention-shift scores experienced the RHI more vividly. These results suggest that the multi-sensory hypothesis is not sufficient to explain the illusion: higher cognitive functions should be taken into account when explaining variation in the experience of ownership for the rubber hand. (shrink)

Mimarlık diğer sanat dallarından iki bakımdan ayrılır. İlk olarak mimari yapıtlarla etkileşim kaçınılmazdır. Müzik dinlemeden, tiyatro veya sinemaya gitmeden, resim veya heykel sergilerini gezmeden yaşamımızı sürdürebiliriz ancak mimari yapılar olmadan bu olanaklı olmaz. Bu bakımdan mimarlık sanatlar içinde belki de insan yaşamını en fazla etkileyen daldır. İkinci olarak mimarlık bir yaşam gereksinimini karşılayan, böyle bir işlevi olan belki de tek sanat dalıdır. Örneğin resim, heykel, şiir, sinema veya tiyatro yapıtlarını sanatsal açıdan değerlendirirken hangi gereksinimimizi karşıladıkları sorusunu sormayız. Buna karşılık mimari (...) yapılar barınma başta olmak üzere bir dizi maddi gereksinimimizi karşılarlar. Hangi gereksinimi karşılamak amacıyla yapıldıkları sorusu onların sanatsal açıdan değerlendirilmesinde önem taşır. Bu yazıda mimarlığın sanatlar içindeki bu iki özgünlüğünü dikkate alan bir düşünürün, Ömer Naci Soykan'ın mimarlık konusundaki görüşlerini sırasıyla “mimarlıkta temel nitelikler”, “mimarlık etkinliği”, “mimarlık dili” ve “mimarlık estetiği” başlıkları altında ele alacağız. (shrink)

The study zeroed in on the perception of college students who are exposed to sights of poverty in their immediate environment. The student-participants were asked to provide their perception, understanding, and behaviour towards poverty using the photographs that they took on their own. In qualitative research practice, this methodology is called photo elicitation. It was revealed, among others, that the participants have shown negative perceptions about poverty. They strongly felt bad about each photograph that they took and what these images (...) portrayed. The participants visualized their community and thereby weaved analyses and opinions that encroached on various philosophical and sociological theories. There are four interrelated dominant images that were drawn: exteriority image, dirt-poor image, victim-blaming image, and hand-to-mouth image. (shrink)

Wittgenstein Tractatus'ta anlamlı bir tümcenin işlevinin bir şey durumunu öne sürmek olduğunu belirtir ve böyle yapmayan bütün tümceleri anlam alanının dışına bırakır. Buna karşılık anlam alanının dışında kalan tümceler işlevsiz değildirler; onlar bir şeyleri gösterebilirler. Bu söylemek/göstermek ayrımı Tractatus için temel önemde olsa da ayrımın göstermek ile ilgili kısmını Wittgenstein yeterince açıklamaz. Bu yazıda bu kavramın özellikle de etik ve estetik söz konusu olduğunda bir bakış açısını göstermek olarak anlaşılabileceğini öne süreceğim. Algı çalışmalarında yaygın bir kavram olan bakış açısı, dilbilim (...) alanına özellikle metafor konusundaki çalışmalarla taşınmıştır. Bir metaforun belirli bir bakış açısı etkisi yaptığı sıklıkla söylenir. Wittgenstein'ın "göstermek" derken anlatmak istediği bir bakış açısı kazandırmak olarak yorumlanabilir. -/- In Tractatus, Wittgenstein states that the function of a meaningful sentence is to assert a state of affairs and excludes all sentences that do not do so from the realm of meaning. Sentences outside the realm of meaning, however, are not useless; they can show something. Although this saying/showing distinction is of fundamental importance for Tractatus, Wittgenstein does not clearly explain the part of the distinction related to showing. In this paper I will argue that this notion can be understood, especially in the case of ethics and aesthetics, as showing an aspect. Aspect, which is a widely used notion in perception studies, has been carried to the field of linguistics, especially with studies on metaphor. It is often said that a metaphor makes an aspectual effect. What Wittgenstein meant by "showing" can be interpreted as making someone recognise an aspect. (shrink)

Bu yazıda bir sanat yapıtının sahte olmasının ne anlama geldiği incelenmektedir. Bu amaçla iki tür sahtecilik türü olan yapıt kopyacılığı ve biçem kopyacılığı birbirinden ayırt edilmektedir. İlk tür kopyacılık ile ilgili temel tartışma bir yapıtın aslından ayırt edilemeyecek kadar iyi bir kopyası neden yine de sanatsal olarak aslından daha değersiz bulunur, sorusuyla ilgilidir. İkinci tür kopyacılıkta ise temel soru bir sanatçının biçemini taklit ederek "yeni" yapıtlar üretmenin sanatsal açıdan nasıl değerlendirilmesi gerektiğidir. Yazıda bu ikinci tür kopyacılık, Hollandalı ressam Van Meegeren'in (...) Vermeer'in biçemini taklit ederek yapıp Naziler'e sattığı tablolar üzerinden tartışılmaktadır. (shrink)

Bilime ve bilimsel bilgiye yönelik yaygın görüş, bilimin objektif bir faaliyet olduğudur. Bu görüş bilimsel bilginin elde edilmesinde, bilim insanlarının nesnel bir tavır sergilediğini ve onların sosyal faktörlerden etkilenmediğini varsaymaktadır. Yirminci yüzyılın ikinci çeyreğinde, Viyana Çevresi ve Karl Popper'ın düşünceleri ile bilimde sosyolojik ve psikolojik unsurların keşif bağlamı içerisinde görülebileceği, bilimsel kuramların ve araştırmaların gerekçelendirilmesine yönelik girişimlerin ise yalnızca nesnel, epistemik çalışmalardan oluştuğu ileri sürülmektedir. Keşif bağlamı ve gerekçelendirme bağlamı adı altında yapılan bu ayrıma ilişkin iddialar, Thomas Kuhn'un 1962 yılında (...) yayımlanmış olan 'Bilimsel Devrimlerin Yapısı' adlı kitabında vurguladığı argümanlar ile sekteye uğramaktadır. Kuhn, sosyal ve psikolojik etkenlerin her iki bağlamda da yer aldığını ifade etmekte ve bu sebeple keşif ve gerekçelendirme ayrımına karşı çıkmaktadır. Bu çerçevede makalede, Kuhn'un ulaşmış olduğu sonuçlar Güçlü Program'ın öne sürmüş olduğu argümanlar çerçevesinde desteklenerek ortaya konulmaktadır. -/- ABSTRACT That science is an objective activity is the common view towards science and scientific knowledge. This view assumes that scientists have an objective attitude isolated from social factors in the process of obtaining scientific knowledge. In the second quarter of the twentieth century, the Vienna Circle and Popper argued that sociological and psychological elements can be seen in the context of discovery and that attempts to justify scientific theories and research are merely objective, epistemic studies. The claims regarding this distinction made under the context of discovery and the context of justification are interrupted by the arguments emphasized by Kuhn in his "The Structure of Scientific Revolutions" published in 1962. Kuhn opposes the distinction between discovery and justification by stating that social and psychological factors are present in both contexts. In this respect, Kuhn's conclusions are supported by the arguments put forward by the Strong Programme. (shrink)

Öz: Frege özel adların (ve diğer dilsel simgelerin) anlamları ve gönderimleri arasında ünlü ayrımını yaptığı “Anlam ve Gönderim Üzerine” (1948) adlı makalesinde, bu ayrımın önemi, gerekliliği ve sonuçları üzerine uzun değerlendirmeler yapar ancak özel adın anlamından tam olarak ne anlaşılması gerektiğinden yalnızca bir dipnotta kısaca söz eder. Örneğin “Aristoteles” özel adının anlamının Platon’un öğrencisi ve Büyük İskender’in öğretmeni ya da Stagira’da doğan Büyük İskender’in öğretmeni olarak alınabileceğini söyler. Burada dikkat çeken nokta örnekteki özel adın olası anlamları olarak gösterilen belirli betimlemelerin (...) de özel ad içeriyor olması. Anlamın Frege için bileşimsel olduğu, bir başka deyişle bir dilsel simgenin anlamının (varsa) parçalarının anlamlarınca belirlendiği düşünülürse, örnekteki belirli betimlemelerin anlamlarının saptanabilmesi için içerdikleri özel adların da anlamları saptanıp betimleme içinde geçtikleri yere konmalıdır. Bu işlem hiçbir özel ad kalmayana kadar sürdürülmelidir. Ancak biraz düşünülünce bir özel adın nesnesini tekil olarak betimleyecek ve içinde özel ad geçmeyecek bir betimleme bulmanın kolay olmadığı görülür. Örneğin yukarıdaki betimlemelerde geçen “Platon”, “Büyük İskender” ve “Stagira” gibi özel adların anlamları olabilecek ancak özel ad içermeyen betimlemeler bulmak pek kolay görünmüyor. Ortaya bir sonsuz gerileme sorunu çıkmış gibi duruyor. Frege’nin anlam-gönderim ayrımını için ciddi sonuçları olabilecek bu sorunu Frege çözebilir mi? Bu yazıda bu sorunun yanıtını arayacağım. Sorunu betimledikten sonra Frege’nin önündeki seçenekleri (örneğin bağlama duyarlı terimlerden (gösterme adılları veya belirteçler) yararlanma veya bağlamı sınırlama gibi) değerlendireceğim. -/- Abstract: In his “Sense and Reference” (1948), Frege makes his famous distinction between the sense and the reference of a proper name (and other signs) and discusses at length the significance, necessity and consequences of the distinction, but he explains how the sense of a proper name should be understood very briefly in a footnote. According to him, for example, the sense of the proper name “Aristotle” can be taken as the pupil of Plato and teacher of Alexander the Great or the teacher of Alexander the Great who was born in Stagira. What is interesting here is that the definite descriptions given as the possible senses of this proper name do themselves contain proper names too. Since the sense is something compositional for Frege, which means the sense of a linguistic sign is determined by its constituents (if there are any), in order to determine the sense of definite descriptions in question, we should first determine the senses of proper names they contain and substitute these senses with the proper names themselves. This process should continue until no proper name remains. However, it does not seem easy to find a definite description which describes the object of a proper name uniquely but contains no proper name itself. For instance, could we find appropriate senses that contain no proper name for “Plato”, “Alexander the Great” and “Stagira”? It does not seem likely. A problem of infinite regress appears to arise. Can Frege solve this problem, which poses a serious threat for his sensereference distinction? I will explore this problem in this paper. After explaining the problem, I will discuss the options (e.g. turning to indexicals or context restriction) Frege can take to deal with it. (shrink)

Özet: Bu yazıda nefret sözcüklerinin dilsel işlevi açıklanmaya çalışılacaktır. Bunun için öncelikle nefret sözcüklerinin kimi özelliklerini tartışıp sonrasında bu özelliklerin tümünün önereceğim sözcük sezdirimine dayalı nefret sözcükleri kuramı ile başarıyla açıklanabileceğini savunacağım. Buna göre nefret sözcükleri sözcük anlamı olarak bir insan grubuna işaret ederken, tipik kullanımlarında kimi olumsuz nitelikleri sözcük düzeyinde sezdirirler. Sözcük sezdirimi kavramı Grice'ın sezdirim kavramının bir tümcecikten daha küçük dilsel yapılara uyarlanmasıyla ortaya çıkar. Bu uyarlamanın olanaklı olduğunun gösterilmesi için Grice’ın tümce düzeyi için tasarladığı ilke ve maksimlerin (...) tümce altı düzeyde nasıl işlediğini açıklayacağım. Abstract: This paper aims at explaining the linguistic function of slurs. To this aim, I will first discuss certain features of slurs and then argue that these features can be successfully explained in my suggested phrasal implicature theory of slurs. In this view, slurs denote a group of people, and in their typical use they imply certain negative features at the phrasal level. Phrasal implicature is a notion which is developed by adapting Gricean notion of implicature to the linguistic units that are smaller than a clause. In order to show that this adaptation is possible, I will demonstrate how the Gricean principles and maxims work at the subsentential level. (shrink)

Bilimin ne olduğunun tespit edilmesi ve bilimi sözde bilimlerden ya da bilimsel olmayan alanlardan ayırt edecek ölçütün ne olması gerektiğine yönelik tartışma, bilim felsefesinde sınır çizme sorunu olarak ele alınmaktadır. Bu makalede, öncelikle söz konusu soruna yönelik geleneksel yaklaşımlar incelenmiş ve ardından bu yaklaşımların bilimsel toplulukların doğasına ilişkin özellikleri göz ardı ettiği ortaya konmuştur. Daha önce yapılan çalışmalar bilimi daha çok önermeler, ifadeler ya da salt epistemik bir sistem olarak ele almakta ve bilimsel akıl yürütmenin biçimi ile bilimsel kuramların özelliklerine (...) odaklanmaktadır. Bu tespit çerçevesinde, sunulan çalışmada, bilimsel bir disiplinin asgari olarak iki özellik (yapısal ve kanıta dayalı olması) üzerine kurulması gerektiği vurgulanarak, sınır çizme sorununun çözümüne yönelik önerilen alternatif ölçüt bilimin sosyal yönüne dikkat çekmektedir. Bu bakımdan, makalenin asıl ilgisi, sınır çizme sorununu alternatif bir yolla ele alabilmek amacıyla bilimin ve onun uygulayıcılarının sosyal özelliklerine yönelik tespitleri, sözde bilimin uygulayıcıları ile kıyaslayarak aktarmaktır. Makale, bir disiplinin sözde bilim olarak nitelendirilebilmesi için öncelikle o disiplinin bilimsellik iddiasında bulunması, daha sonra bilimsel topluluk tarafından sürdürülen bir araştırma geleneğine kabul edilmemiş ya da bu araştırma geleneği tarafından terk edilmiş olması gerektiği düşüncesi ile sonuçlandırılmıştır. (shrink)

Diogenes of Sinope, bilinen adıyla Diogenes ya da Sinoplu Diyojen’e yönelik yapılan bu çalışmada amacım, Dioegenes’in yaşamının, felsefi duruşunun ve benimsediği etik kuralların kapsamlı ve belgelenmiş bir şekilde sunulmasıdır. Diogenes’in hayatını ve öğretilerini güvenilir bir şekilde aktarmak aşırı derecede zordur, çünkü diğer antik filozoflardan ayrı olarak, onun yaşamına ilişkin güvenilir kaynaklar bulmak oldukça sınırlıdır. Ayrıca, fıçının içinde yaşayan bir Kinikli’ye yönelik ortaya konulmuş birçok kurmaca anekdot ile uğraşılması gerekmektedir. Güvenilir bilginin azlığı ve belgesiz atıfların yarattığı zorluklara rağmen, yine de birçok (...) kişinin hayalinde hayatta kalmayı başaran ünlü filozofun portresini ölümünden yirmi üç yüzyıl sonra yeniden inşa etmek mümkün gözükmektedir. Bu bağlamda, Diogenes’in yaşam tarzı ve felsefesine yönelik bilgiler verilecek, ardından temsil ettiği akım olan kinizmin temel öğretileri çeşitli kaynaklardan gösterilerek aktarılacaktır. Son olarak da, Diogenes’in Sinop kültürünün ve kültürel mirasımızın bir parçası olarak kabul edilmesinin mümkün olup olmadığı tartışılacaktır. (shrink)

James Henry Collin recently developed a new symmetry breaker favouring the ontological argument’s possibility premiss over that of the reverse ontological argument. The symmetry breaker amounts to an undercutting defeater for the reverse possibility premiss based on Kripkean cases of a posteriori necessity. I argue, however, that symmetry re-arises in two forms. First, I challenge the purported asymmetry in epistemic entitlements to the original and reverse possibility premisses. Second, relevantly similar Kripkean cases equally undercut the original possibility premiss.

It is common to cite the child’s “right to an open future” in discussions of how parents and the state may and should treat children. However, the right to an open future can only be useful in these discussions if we have some method for deriving the content of the right. In the paper in which he introduces the right to an open future Joel Feinberg seems to provide such a method: he derives the right from the content of adult (...) autonomy rights. In this paper I argue that his argument fails. If it is to give us guidance about the content of the child’s right to an open future, then the right should be interpreted as a right to a maximally open future. But this strong interpretation is unjustified: the arguments that can be found in Feinberg in favor of the right are invalid, and, in any case, this interpretation has implausible implications. A moderate interpretation of the right to an open future, according to which children have a right to acquire some reasonable range of skills and options, is more plausible. However, if a moderate interpretation is correct, there is not only no argument in Feinberg to support it, there is also no method for deriving the content of the right. Without such a method we have to bring in other moral considerations in order to work out the limits on parental discretion and what children are owed. The right to an open future then does no normative work. (shrink)

Hermeneutik tarihsel süreç içerisinde hukuk, teoloji, tarih, sanat ve felsefe gibi çeşitli alanlarda farklı şekillerde tanımlanmış ve kullanılmış bir kavramdır. Bu doğrultuda, hermeneutiğin tam olarak belirlenebilmesi amacıyla, hermeneutik kelimesinin kökenine ve bu disiplinin tarihine mümkün olduğunca öz bir şekilde bakma gereksinimi ortaya çıkmaktadır. Çünkü hermeneutik disiplinini tek bir perspektiften değerlendirmek, onun temel gerçekliğini anlamamıza engel olacak çarpıtmaların gün yüzüne çıkmasına sebep olabilir. Genel anlamda bir ifadenin, anlamın, metnin ya da sanat eserinin belirli bir çerçeve içerisinde yorumlanması olarak değerlendirilen hermeneutik, felsefe (...) açısından varlığın oluş tarzı, sosyoloji açısından metodolojik problemlere yönelik bir çözüm, dini açıdan ise anlaşılması güç metinlerin anlamını gün yüzüne çıkaran yorum kuralları bütünü olarak tanımlanabilir (Audi, 1999: 377). Webster’in Uluslararası İngilizce sözlüğünde hermeneutik kavramı genel ifadesiyle yorumlama ve açıklamanın metodolojik ilkelerinin soruşturulması olarak tanımlanmakta iken, daha özel anlamda ise İncil’in çevirisinin yapılabilmesi için belirlenen genel prensiplerin incelenmesi olarak belirtilmiştir (Gove, 1971: 1059). Bu çalışmada, Auguste Comte’un öncülük ettiği pozitivist anlayışın öne sürdüğü ve desteklediği doğa bilimci yöntemin ve pozitivist tarih anlayışının, insanı ve yaşantısını doğru bir kavrayışla değerlendirme noktasında etkili olamadığı vurgulanacaktır. Pozitivist düşünce doğa bilimlerinin elde etmiş olduğu başarı ve kazanımlardan yola çıkarak dönemin bilim anlayışı konusunda belirleyici olmakla birlikte, ön plana çıkardığı bilimsellik modelinin ya da kriterinin bir sonucu olarak tinsel bilimlerin ya da beşerî bilimlerin doğasına uygun olmayan yöntemleri benimsemesi hususunda belirleyici bir unsur olmuştur. Böylece, doğa bilimleri söz sahibi olmadığı bir alan içerisinde parlatılarak, bilimsellik statüsü kazanabilme kaygısıyla tinsel bilimleri yöntemsel bir kriz içerisine sürüklemiştir. Bu çerçevede, hermeneutiğin zaman içerisindeki dönüşümünün zirve noktasında yer alan düşünürlerden biri olan Wilhelm Dilthey’in tinsel bilimleri yöntemsel açıdan karşı karşıya kaldıkları kriz durumundan çıkarmak amacıyla ileri sürdüğü hermeneutik yönteme ilişkin savlarını, hermeneutiğin tarihsel süreç içerisindeki kazanımlarından yola çıkarak tartışmak gerekmektedir. (shrink)

Öz: Bu yazıda Elisabeth Camp'in metafor kuramını eleştireceğim. Bu kurama göre metaforik anlam metaforik olarak kullanılan terimin işaret ettiği şeyin karakterizasyonunun bir başka şeyin karakterizasyonu ile etkileşimi yoluyla ortaya çıkar. Bu etkileşim beraberinde metaforun önemli bilişsel özelliklerinden biri olan olarak-görme etkisini zorunlu olarak getirir. Ben bu kuramın açıklamaya çalıştığı dilsel olguyu gereksiz yere karmaşıklaştırdığını savunacağım. Söz konusu olgu etkileşime gerek olmadan da açıklanabilir. Camp'in tersine, olarak-görme etkisinin metafor için özsel olmadığını savunacağım. Bunların yanı sıra Camp'in metafor kuramının kimi değillenmiş metafor (...) kullanımlarını açıklayamadığını göstermeye çalışacağım. Abstract: In this paper, I will criticise Elisabeth Camp's theory of metaphor. According tothis theory, the metaphorical meaning arises from the interaction of the characterization of the thing which the metaphorically used term indicates with the characterization of another thing. The interaction forces outone of the most important cognitive features of metaphor, the seeing-as effect. I will argue that this theory unnecessarily complicates the linguistic phenomenon it tries to explain, and that the phenomenon in question couldbe explained without the need for interaction. Contrary toCamp, I will try to show that the seeing-as effect is not essential for metaphor. I will also try to demonstratethat Camp's theory of metaphor fails to explain some uses of negated metaphors. (shrink)

This chapter takes the form of a discussion between the editors of this volume and Joseph Agassi, regarding the relationship between methodological individualism and institutional individualism. The focus is on Agassi’s interpretation of traditional methodological individualism in terms of psychologism; the role of institutions and structural factors in social explanation; Popper’s theory of World 3; the application of Weber’s interpretative approach—Verstehen—to typical ways of thinking and acting; and the Austrian School of economics.

Bu yazıda Fransız Devrimi'nin Eylül 1793’ten Temmuz 1794’e kadar süren Terör Dönemi ve devrimin önderlerinden Robespierre’in bu dönemdeki rolü incelenmektedir. Bu amaçla öncelikle Terör Dönemi’nde neler yaşandığından kısaca söz edilecek, sonrasında ise Robespierre kendini nasıl bu dönemin merkezinde bulduğu araştırılacaktır. Son olarak Robepierre’in terör tartışmalarında gündeme getirdiği “erdemli terör” kavramının ne anlama geldiği tartışılacaktır.

Özet: Bu yazı Paul Grice’ın 1967 yılında verdiği “Mantık ve Konuşma” başlıklı dersinin Türkçe çevirisinin okunmasına yardımcı olmayı amaçlamaktadır. Yazıda önce “Mantık ve Konuşma”nın arka planında yer alan dil felsefesi tartışmaları kısaca tanıtılmış sonrasında sezdirimler ve özellikleri, bağlam ve iletişimin ilkeleri gibi metinde geçen temel tartışmalar açıklanmıştır. En sonda ise “Mantık ve Konuşma”nın dil felsefesi ve dilbilimdeki etkilerinden kısaca söz edilmiştir. -/- Abstract: This paper aims at being helpful in reading the Turkish translation of Paul Grice’s 1967 lecture titled “Logic (...) and Conversation”. After introducing some relevant background discussions in the philosophy of language literature briefly, the paper explains the main discussions in “Logic and Conversation” such as implicatures and their features, context and principles of conversation. In the end, some influences of “Logic and Conversation” on philosophy of language and linguistics are briefly mentioned. (shrink)

Özet: Bilgi kirliliği eski bir sorun olsa da sosyal medya ve Internet tabanlı mesajlaşma uygulamalarının yaygınlaşmasıyla daha sık gündeme gelmeye başladı. Salgın hastalık gibi kriz dönemlerinde kirli bilginin etkinliğinin tehlikeli olabilecek boyutta arttığı görüldü. Bu yazıda bilgi kirliliği sorununu felsefi açıdan inceleyeceğim. Bilgi kirliliğinin ne olduğu sorusunu tartıştıktan sonra bilgi kirliliğinin üç türü arasındaki ayrımları ele alacağım. Son olarak bilgi kaynağı ve bilgi aktarıcısı olarak bir öznenin sorumluluklarının neler olduğu konusunu inceleyeceğim. Tartışmanın pratik sonuçlarını salgın hastalık konusuyla bağlantılı örnekler seçerek (...) canlandırmaya çalışacağım. -/- Abstract: Although disinformation is an old problem, it has become more common with the rise of social media and Internet-based messaging applications. In times of crisis such as pandemics, it has been observed that the effectiveness of disinformation has increased to a dangerous extent. In this work, I will examine the problem of disinformation from a philosophical point of view. After discussing the question of what disinformation is, I will distinguish between the three types of disinformation. Finally, I will explore an agent's responsibilities as an information source and sharer. I will try to illustrate the practical implications of the discussion by giving examples related to the pandemic. (shrink)

Two things have been missing from discussions of Emerson and skepticism. The first—and the most glaring omission, given his precise, unambiguous definition of skepticism as “unbelief in cause and effect” (“Worship”)—is Emerson’s causationism. The second is his view of skepticism as organically related to a wide array of other forms of anti-realism or “romance.” Only the first can explain the second and thereby give us a better sense of how Emerson’s specific response to skepticism as a philosophical problem fits into (...) his broader, resolutely realist vision of the conduct of life. (shrink)

Edward Feser defends the ‘Neo-Platonic proof ’ for the existence of the God of classical theism. After articulating the argument and a number of preliminaries, I first argue that premise three of Feser’s argument—the causal principle that every composite object requires a sustaining efficient cause to combine its parts—is both unjustified and dialectically ill-situated. I then argue that the Neo-Platonic proof fails to deliver the mindedness of the absolutely simple being and instead militates against its mindedness. Finally, I uncover two (...) tensions between Trinitarianism and the Neo-Platonic proof. (shrink)

This paper presents a preliminary analysis of homeopathy from the perspective of the demarcation problem in the philosophy of science. In this context, Popper, Kuhn and Feyerabend’s solution to the problem will be given respectively and their criteria will be applied to homeopathy, aiming to shed some light on the controversy over its scientific status. It then examines homeopathy under the lens of demarcation criteria to conclude that homeopathy is regarded as science by Feyerabend and is considered as pseudoscience by (...) Popper and Kuhn. By offering adequate tools for the analysis of the foundations, structure and implications of homeopathy, demarcation issue can help to clarify this medical controversy. The main argument of this article is that a final decision on homeopathy, whose scientific status changes depending on the criteria of the philosophers mentioned, cannot be given. (shrink)

Paul Goodman, 1960’larda modern Amerikan toplumunun organize sistemi içerisinde dönemin gençliğinin sorunlarını ön plana çıkaran ‘Growing Up Absurd: Problems of Youth in the Organized System’ (Saçmayı Büyütmek: Organize Sistemde Gençliğin Problemleri, 1960) eseri ile sosyal bir eleştirmen olarak ön plana çıkmıştır. Amerikalı bir düşünür olan Paul Goodman’ın kısa öyküler, romanlar, şiirler ve makalelerden oluşan çalışmaları, siyaset, sosyal teori, eğitim, kentsel tasarım, edebi eleştiri, hatta psikoterapi gibi geniş bir yelpazeye dağılmıştır. Onun temel argümanı (1960: 9-10) tek bir merkez etrafında örgütlenen teknoloji (...) toplumunun başarısızlıklarını eleştirerek, mevcut düzenin insanın doğasına uygun bir biçimde yeniden inşasını vurgulamaktadır. Goodman’ın yeniden inşa süreci içerisinde insan doğasına önem veren faaliyete dayalı anarşist ideolojisi, sorumluluk duygusunun homojen bir şekilde bireyler arasında paylaşılması gerektiğini vurgular. Goodman merkeziyetçi olmayan siyaset anlayışı ile kendisini Amerikan siyasetinin ve kültürünün karşısında yer alan bir pozisyonda konumlandırmaktadır (Honeywell, 2011: 1). Diğer bir deyişle Goodman (1960: 36), anarşist geleneği formüle etmek amacıyla yirminci yüzyıl Amerikası’nın içinde bulunmuş olduğu mevcut durumdan yola çıkarak eleştirilerini ademi merkeziyetçilik, katılımcı demokrasi, özerk toplum temaları üzerine temellendirmiştir. -/- Goodman’a göre, sosyal, kültürel, ahlâk ve eğitim gibi alanlarda uygulanan kurallar günümüz devletlerini etkisi altına alan kapitalist düzen tarafından belirlenmektedir (Bakır, 2016: 110). Bu durum Goodman’ın da içerisinde bulunduğu anarşist düşünürler tarafından kabul edilebilecek bir husus değildir, çünkü anarşistler mevcut düzenin ve sosyal yaşamın otorite ve itaat yapılarıyla güçlendirilen belirli yaklaşımlar ile kontrol altına alınmasını, insanların fikirlerini özgürce ifade edemeyeceği, bir nevi entelektüel bir hapishane içerisinde yaşaması anlamına geleceğinden dolayı karşı çıkmaktadırlar (Sheean, 2003: 122). Aynı nedenlerden dolayı Goodman, modern liberalizm ve Marksizm gibi alternatif radikal ideolojileri yerinden yönetim düşüncesi ve sosyal mühendislik konusundaki eğilimleri dolayısıyla reddetmektedir. Goodman için anarşizm, özgürlük ve toplumsal değişime yeterli düzeyde arka çıkabilecek tek ideolojik çerçeve olarak görülmektedir. Ona göre (2010: 143), “anarşizm ya da daha iyisi, anarko-pasifizm (toplumsal değişim hareketleri içerisinde örgütlü şiddete ve kurumlara karşı çıkan anarşist anlayış) günümüzün gelişmiş toplumlarının bürokrasilerini, karar verme konusunda aşırı merkezîleşmelerini ve sosyal mühendislik gibi problematik durumlarını ve tehlikelerini tutarlı bir şekilde öngörmüştür”. -/- Siyaset, sosyoloji ve felsefe gibi çeşitli alanlar içerisinde etkili olan anarşist kuramlar, radikal bir söylem olarak eğitimcileri ve araştırmacıları yeni öğretilere ve uygulamalara teşvik etme konusunda itici bir güç oluşturabilmektedirler. Anarşist yaklaşımlardan eğitim kuramı ve araştırmalara yönelik daha belirleyici bir rol alması beklenmektedir, ancak bu yaklaşımlar mevcut radikal akademik görüşü büyük ölçüde etkisi altına alan Marksizm’in eğitim alanında göstermiş olduğu aynı etkiyi gösterememiştir. Anarşist düşünceleri eğitim alanı içerisinde daha etkili ve görünür kılabilmek amacıyla Paul Goodman, Francisco Ferrer ve Alexander Neill’ın ileri sürmüş olduğu çeşitli düşünceler, girişimler ve uygulamalar ortaya çıkmıştır. Bu doğrultuda Goodman’ın anarşizme ilişkin düşünceleri ile bu çalışma sıkı bir anarşizm tahlili, eleştirisi ve felsefesinden öte anarşist anlayışın eğitimdeki uygulanabilirliğine yönelik bir soruşturma içerisine girmekte ve anarşist yaklaşımın mevcut eğitim sistemlerinden hangi yönleriyle farklılaştığını, sonucunda etkili bir eğitim anlayışı ortaya koyup koyamadığını tartışmaktadır. (shrink)

What is properly Emersonian about moral perfectionism? Perhaps the best answer is: not much. Stanley Cavell's signature concept, which claims close kinship to Emerson's ethical philosophy, seems upon careful examination to be rather far removed from it. Once we get past the broad, unproblematic appeals to Emerson's “unattained but attainable self,” and consider the specific content and implications of perfectionism, the differences between the two thinkers become too substantive – and too fraught with serious misunderstandings – to be ignored. It (...) is above all Cavell's complete disregard for the Emersonian “moral sentiment” that jeopardizes his claim to be a continuator of Emerson's legacy in ethical philosophy. I would not deny that Cavell's own work stands as an extraordinary contribution to contemporary ethics. Nor would I dispute his title as the living philosopher who has done more than any other to restore Emerson to his rightful place in the history of American philosophy, as a thinker worthy of the highest consideration. Still less would I discount the boldness and originality of Cavell's readings of Emerson. What I am contesting, rather, is the propriety of attaching the label “Emersonian” to the notion of perfectionism, especially in view of its strong anti-metaphysical bias. The Emerson canon provides ample grounds for rejecting Cavell's claim as largely unsubstantiated and in a number of crucial ways inconsistent with the moral sentiment's firm grounding of ethics in ontology. (shrink)

Scholars often argue that Charles Sanders Peirce was responsible for Josiah Royce's semiotic turn in _The Problem of Christianity_ of 1913. Thus scholars tend to assume that a _Roycean_ approach to semiotics was a later development and derives almost entirely from Peirce's semiotics. Far from a later development, Royce probably read Peirce much earlier. Indeed, even before Royce had read Peirce, the kernel of a Rocyean approach to semiotics is found in the dissertation of 1878. Thus the present essay will (...) prove that a Roycean approach to semiotics did not have a basis in Peirce's semiotics, whether early or later, but rather grew out of Royce's earliest writings. The first part will reconstruct the early pragmatism in the dissertation of 1878 and find that the kernal of a Roycean approach to semiotics was the idea of a _mediating third_. The second part will show how the disseration's pragmatism develops into a phenomenology of time that contains Royce's earliest semiosic insights. The third part will explain how the early pragmatism and phenomenology come together in the argument on the possibility of error from Royce's _The Religious Aspect of Philosophy_ of 1885. The possibility of error is Royce's original argument for absolute idealism, so the essay will conclude that a Roycean approach to semiotics entails a semiotics of the absolute. (shrink)

This article provides an overview of P.T. Raju’s Neo-Vedantic philosophy of I-am and a relationalist assessment of it.

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content: There is an abundance of scholarship on John Dewey. Dewey's writings are vast, so scholars try to find the crux that connects their many themes into a distinctive vision for philosophy and life. Many claim that the democratic way of life is the center of Dewey's philosophical vision. Others claim that Dewey's response to Darwin was the impetus for a philosophical experimentalism that could envision a better life (...) by responding to the needs in an age of modern industry. Some claim that the crux is a dynamic and non-mechanistic naturalism that Dewey develops to critically undo the dualisms of tradition, most especially the distinction between nature and culture. There has even been an effort to interpret each of these themes within Dewey's theory about the conditions for aesthetics in life, the life of art within an experience, and an experience of life as art. Arguably, no strategy is more preferable than another because each is plausible. Each plausibly selects a crux that connects the many themes across an array of writings, since Dewey's philosophy is multimodal by design and shuns reductionism for pluralism. Even amidst plurality, through many modes of activity and existence, each of these themes and all of Dewey's writings have a concern for meaning in life and how life is a process of meaning-making. And yet, meaning, for Dewey, is irreducible to verbal or written language and is made by more than propositions, but extends beyond the divide of nature and culture to potentially encompass all of life and life's processes. This expansive conception of meaning has more in common with semiotics, especially those of Charles Sanders Peirce, than any philosophy of language. And yet almost no scholar has sought to semiotically interpret Dewey's philosophy as a whole. Perhaps, though, Dewey's multimodal and pluralistic vision for philosophy and life also has a semiotic crux that intersects with the others in ways that are fundamentally important. There are scholars who have dealt with semiotic themes or insights with implications for semiotics in Dewey's writings. None have sought to semiotically interpret Dewey's philosophy as a whole, or, as a consequence, to chronologically survey Dewey's writings to determine if there is a conceivably Deweyan approach to semiotics that might contrast with or contribute to the more dominant approaches. There is a reason scholars may not have sought a Deweyan approach to semiotics. Dewey did not have an explicit theory of semiotics. There is no attempt to devise a doctrine of signs in Dewey's writings. Never did Dewey try to classify the fundamental types of sign, analyze the relations of signification by which they differ, or methodically explain how the logic of signification works. This contrasts sharply with Charles Sanders Peirce. Peirce has an explicit theory of semiotics that divides the fundamental types of sign into icons, indices, and symbols by their distinct relations of signification that are at work in the logic of inference by the categories. During his second year at Johns Hopkins, Dewey was actually Peirce's student in a class on logic. This already suggests the possibility of influence. Dewey's writings around 1883 even espouse the central thesis of Peirce's semiotics. All signs, however else their significations may differ, are triadic relations for both Peirce and Dewey. Whether and how far Peirce's logic was an influence on Dewey at Johns... (shrink)

This research explores the impact of media engagement on the identity perceptions of the Aeta Ambala, an indigenous group in the Philippines, particularly after the 1991 Mt. Pinatubo eruption. This catastrophic event led to significant displacement and cultural shifts for the Aeta, who were forced to adapt to urban lifestyles. The study focuses on the differences in identity perceptions between the older and younger generations, with the former holding onto pre-eruption cultural norms and the latter aligning more with urban and (...) resettlement community cultures. Employing in-depth interviews and focus group discussions, the study finds that media representations often negatively portray the Aeta Ambala, leading to discrimination and altering self-perception. Despite this, the community maintains a strong sense of ethnic identity, viewing it as an immutable aspect of their heritage. Media engagement is seen as inevitable for staying informed, particularly in emergencies, but it also influences perceptions of the outside world and reshapes cultural and ethnic identity. Younger generations, more engaged with media, tend to adopt external beauty standards and lifestyles, leading to early marriages and cultural indifference. There is also a noted mistrust towards media organizations due to exploitation concerns. In conclusion, the study highlights the complex relationship between media interaction and self identification within the Aeta Ambala community, suggesting that while media engagement alters perceptions and behaviors, the core Aeta Ambala culture remains strong and resilient. (shrink)

That Descartes’ God is not a deceiver is amongst the canonical claims of early modern philosophy. The significance of this (purported) fact to the coherence of Descartes’ system is likewise canonical, infused in how we teach and think about the _Meditations_. Though prevalent, both ends of this narrative are suspect. We argue that Descartes’ color eliminativism, when coupled with his analysis of the cognitive structure of our sensory systems, entails that God is a deceiver. It’s doubtful that Descartes recognized this, (...) given his insistence that God is not a deceiver, and the role this plays in his system. But this is a concession Descartes can grant if we are careful about the kind of deception at play—a kind Descartes _does_ recognize, albeit not without some ambiguity. On our story, Descartes’ metaphysics and epistemology are not driven by concerns about deception _per se_, but by concerns about God’s _benevolence_. (shrink)

This paper proposes a reading of Galileo’s Letter to the Grand Duchess Christina as analogous to a legal brief submitted to a court en banc. The Letter develops a theory of the general issues underlying the case at hand, but it is organized around advocacy for a particular judgment. I have drawn two architectonic implications from this framework, each of which helps to resolve an issue still standing in the literature. First, the Letter anticipates varying degrees of acquiescence to its (...) general account, and provides ‘hooks’ for different readers to interpret variously while still converging on the particular judgment. This reading allows for a coherent Galilean interpretation of passages that notoriously concede priority to Scripture, while also explaining their dialectical function. Galileo is neither self-contradictory nor dissimulating here, but strategically leaves the specification of key distinctions for the reader. Second, the Letter, and particularly its apparent shifting of the burden of proof, must be understood in light of the tripartite ‘adversarial-judicial’ framework that Galileo sets up. The burden of proof is shifted to anti-Copernicans within the Church, not as a rhetorical trick, but because of the benefits of adversarial procedure that will accrue to the Church as the responsible judge. (shrink)

The question of where the knowledge comes from when we conduct thought experiments has been one of the most fundamental issues discussed in the epistemological position of thought experiments. In this regard, Pierre Duhem shows a skeptical attitude on the subject by stating that thought experiments cannot be evaluated as real experiments or cannot be accepted as an alternative to real experiments. James R. Brown, on the other hand, states that thought experiments, which are not based on new experimental evidence (...) or logically derived from old data, called the Platonic thought experiment, provide intuitive access to a priori knowledge. Unlike Brown, John D. Norton strictly criticizes the idea that thought experiments provide mysterious access to the knowledge of the physical world, and states that thought experiments cannot provide knowledge that transcends empiricism. In the context of the NortonBrown debate, in this article, Brown's stance on thought experiments is supported by critically analyzing the thoughts put forward on the subject. -/- Düşünce deneylerini gerçekleştirdiğimizde sonucunda elde edilen bilginin nereden geldiği sorusu düşünce deneylerinin epistemolojik konumuna ilişkin tartışılan en temel konulardan bir tanesidir. Bu doğrultuda, Pierre Duhem düşünce deneylerinin gerçek deneyler ile aynı statüde değerlendirilemeyeceğini ve hatta düşünce deneylerinin gerçek deneylerin bir alternatifi olarak bile kabul edilemeyeceğini belirterek konuya ilişkin şüpheci bir tavır sergilemektedir. James R. Brown ise yeni deneysel kanıtlara dayanmayan ya da eski verilerden mantıksal olarak türetilmeyen, Platoncu düşünce deneyi olarak adlandırılan düşünce deneylerinin a priori bilgiye sezgisel erişim sağladığını ifade etmektedir. Brown’ın aksine, John D. Norton düşünce deneylerinin fiziksel dünyanın bilgisine gizemli bir erişim sağladığı yönündeki düşünceyi kesin bir dille eleştirmekte ve düşünce deneylerinin ampirizmi aşan bir bilgi sağlamasının mümkün olamayacağını ifade etmektedir. Norton-Brown tartışması çerçevesinde bu makalede, Brown'un düşünce deneylerine ilişkin tutumu, konuyla ilgili düşüncelerin eleştirel olarak analiz edilmesiyle desteklenmektedir. (shrink)

Exploratory factor analysis (EFA) of the Psychopathic Personality Inventory (PPI; S. O. Lilienfeld, 1990; S. O. Lilienfeld & B. P. Andrews, 1996) with a community sample has suggested that the PPI subscales may comprise 2 higher order factors (S. D. Benning, C. J. Patrick, B. M. Hicks, D. M. Blonigen, & R. F. Krueger, 2003). However, substantive and structural evidence raises concerns about the viability of this 2-factor model, particularly in offender populations. The authors attempted to replicate the S. D. (...) Benning et al. 2-factor solution using a large (N= 1,224) incarcerated male sample. Confirmatory factor analysis of this model resulted in poor model fit. Similarly, using the same EFA procedures as did S. D. Benning et al., the authors found little evidence for a 2-factor model. When they followed the recommendations of J.-W. van Prooijen and W. A. van der Kloot (2001) for recovering EFA solutions, model fit results provided some evidence that a 3-factor EFA solution could be recovered via confirmatory factor analysis. (shrink)

In this article, we propose the Fair Priority Model for COVID-19 vaccine distribution, and emphasize three fundamental values we believe should be considered when distributing a COVID-19 vaccine among countries: Benefiting people and limiting harm, prioritizing the disadvantaged, and equal moral concern for all individuals. The Priority Model addresses these values by focusing on mitigating three types of harms caused by COVID-19: death and permanent organ damage, indirect health consequences, such as health care system strain and stress, as well as (...) economic destruction. It proposes proceeding in three phases: the first addresses premature death, the second long-term health issues and economic harms, and the third aims to contain viral transmission fully and restore pre-pandemic activity. -/- To those who may deem an ethical framework irrelevant because of the belief that many countries will pursue "vaccine nationalism," we argue such a framework still has broad relevance. Reasonable national partiality would permit countries to focus on vaccine distribution within their borders up until the rate of transmission is below 1, at which point there would not be sufficient vaccine-preventable harm to justify retaining a vaccine. When a government reaches the limit of national partiality, it should release vaccines for other countries. -/- We also argue against two other recent proposals. Distributing a vaccine proportional to a country's population mistakenly assumes that equality requires treating differently situated countries identically. Prioritizing countries according to the number of front-line health care workers, the proportion of the population over 65, and the number of people with comorbidities within each country may exacerbate disadvantage and end up giving the vaccine in large part to wealthy nations. (shrink)

Fen eğitimi ve öğretiminin anahtar unsurlarından bir tanesi bilimin doğasının ve özelliklerinin doğru bir şekilde tespit edilmesidir. Bilimin doğasına yönelik tespitler fen eğitimi yöntemlerini birçok açıdan etkilemektedir. Fen eğitimi ve fen öğretimi ile ilgili olan kişiler bilimin doğasının açık bir şekilde öğretilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Thomas Kuhn’un bilim tarihi, bilim felsefesi ve bilim sosyolojisi alanlarını içeren incelemeleri neticesinde ileri sürdüğü bilimin yapısına, işleyişine ve doğasına yönelik tezleri (paradigma, olağan bilim, bilimsel devrimler, eşölçülemezlik, bulmaca çözme, kuram seçimi, keşif ve gerekçelendirme ayrımı) (...) fen eğitimi ve öğretimi alanında sıklıkla başvurulan kaynaklar olmuştur. Bu doğrultuda makalede mantıkçı pozitivist bilim anlayışının bilimin nesnel, evrensel, kesin gerçekleri ortaya çıkaran, sosyal-kültürel değerlerden ve ön yargılardan bağımsız, bilimsel bilginin birikimsel bir şekilde ilerlediği yönündeki iddiası bilimin gerçek doğasını yansıtamadığı düşüncesiyle Kuhn’un görüşleri çerçevesinde tartışılmaktadır. Makalenin temel savı Kuhn’un bilime ve bilimin doğasına yönelik tespitlerinin bilimin gelişen, dönüşen ve değişen yapıdaki gerçek doğasına vurgu yaptığı ve böylece fen eğitiminde sıklıkla başvurulan bilimin doğasına yönelik kavrayışı dönüştürdüğüdür. (shrink)